Hogerop

Het nieuwe jaar biedt weer nieuwe kansen. Het hoofdstuk Amsterdam is na tweeënhalf jaar bikkelen afgesloten. Januari 2007 verhuisden we, dat wil zeggen: mijn katje en ik, weer terug naar het Bourgondische Brabant. De zachte ‘g’ even afstoffen en hij doet het weer als vanouds. De rustige, vriendelijke mentaliteit van de Brabanders neemt net zo snel weer het oude plekje in, als dat het was afgestaan aan de snelle 24/7-mentaliteit in de Randstad. Carrière maken, dat ging ik er doen. Ik werd de ‘razende reporter’ van een lifestyle magazine voor mannen. Persreisje naar Athene hier, interviewtje in Antwerpen daar. Zo kom je nog eens ergens en dat allemaal in de baas zijn tijd. Vrijheid. Alhoewel, vaak ben je in de avonden en weekenden aan het werk, dat is weer je eigen tijd, geleasd door je baas. Onregelmatigheidstoeslag krijg je niet, maar je kunt op zijn tijd eens goed uitslapen op een doordeweekse dag. Dat dan weer wel. Maar goed, dat moet je ook maar willen, in plaats van gewoon om 17.30 uur je computer uit te doen en de tram te pakken naar huis. Einde hoofdstuk ‘werk’ van die dag.

De rest van de tijd vul je met familie, vrienden en ontspanning. Iets wat met de maanden steeds meer en meer naar me lonkte, als ik weer tot 2 uur in de nacht bezig was met een tekst of ik op een zaterdagmiddag nog even gauw een shoot moest begeleiden, omdat het model ‘de andere dagen al volgeboekt’ was. Zucht. Carrière maken. Is dit nou emancipatie? Hebben we hier onze beha’s voor verbrand? Anno 2007 is het voor mij lang zo belangrijk niet meer als een paar jaar geleden. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik met de dag meer en meer interesse krijg in zaken zoals settelen met mijn partner, een huisje kopen, misschien een gezinnetje stichten. Is het de leeftijd? Is het Moeder Natuur? Het lijkt tegenwoordig of je per se moet presteren. Ontwikkelen of groeien, noemen ze dat. Als je meer dan drie jaar bij hetzelfde bedrijf zit, word je bijna weggekeken. Simpelweg tevreden zijn met wat je doet, is gewoon niet hip. Hip is hop. Jobhop. Hup, weer verder naar een hogere functie, het liefste eentje met een bijkomende dikkere portemonnee. Wederom zucht. Volgens mij hield emancipatie in dat je de vrijheid hebt om te kiezen wat je ambities en doelstellingen zijn. Helaas wordt er van je verwacht dat je, als je toch hebt gekozen voor carrière maken, het ook tot aan de “top” moet brengen, anders ben je niet succesvol.

Nu kun je in de branche waar ik de laatste jaren in vertoef vrij moeilijk hogerop, je kunt hooguit meer gaan schrijven, of beter gaan schrijven, of bekender worden. Maar je blijft gewoon een schrijver of journalist. Schrijfchef bestaat niet. Senior journalist ook niet. En columndirecteur al helemaal niet. Wel hoofdredacteur, of chef redactie. Maar dat was het wel zo een beetje. Gelukkig maar, want ik ben er eigenlijk wel uit wat ik wil worden, later als ik groot ben: gewoon mezelf.

Deze column werd op 29 maart 2007 gepubliceerd op SENmagazine.com